سلام.
نمی دونم تاحالا تو شرایطی قرار گرفتین که از همه چیز ، از همه کس ، حتی از خودتون ناامید شده باشین ؟
خوب ، من الان دقیقا تو این شرایطم .
در این حالت ، دوتا عکس العمل متصوره :
1- در حالت مذموم ، به دنده ی ناشکری می افته . در این صورت ، از هر کاری فروگزار نمی کنه ، به در و دیوار فحش می ده ، اونقدر ناشکری خدا رو انجام می ده تا به اضمحلال می رسه . یعنی خدا رو که ناسپاسی کرد ، خدا هم یه حال اساسی بهش می ده ، یا اینکه میفهمه که داره کج میره یا اینکه در جهالت می مونه و تهش رو خدا می دونه .
2- در حالت مقبول ، شکر وضعیت موجود رو می کنه ، می گن پس از ناامیدیه که روزنه گشایش و فرج نمایان می شه . در این حالت چندین حالت آدم رو ثابت قدم می کنه ، مثل نماز شکر ، زیارت ائمه ، نذر ، وضو و دو رکعت نماز باحال و ... . در این مرحله شکر دیگری برای آدم واجب میشه که اون "خدایا شکرت که شکرت "هست . یعنی خدایا شکرت که آدم رو از راه اول دور کردی و بهم فهموندی که که باید در بدترین شرایط هم شکر کنم .
منم این وسطام ، میخوام راه دوم رو انتخاب کنم ، یه کارایی کردم ولی چکنم که ضعیفم . خود خدا باید کمک کنه . حالا واقعا کس دیگه ای غیر خدا هم هست که بشه بهش اعتماد کرد ؟ ، بشه ازش انتظار داشت که پشتیبانیت کنه ؟ ، اصلا به غیر از خدا چه کسی توانمنده ؟
من به این یقین رسیدم که فقط خداست که تکیه گاهه . بقیه اصلا قابل قیاس با خدا نیستن . خدا میخواد که از بقیه ببری ، می خواد که بری تو دامنش ، بعدش اینقد حال پخش می کنه که حد نداره ، هواتو داره ، دستتو می گیره . البته اگه واقعا آدم خودشو بندازه تو دامن خدا ،
خدایا شکرت که شکرت ، شکرت که توی دامنتم ، همه ی این رازهای مگو ، همه ی این سختی ها می ارزه به اینکه به تو نزدیک شم ، می ارزده که تو فقط پشتیبانم باشی ،
البته تو این راه ائمه کمک رسانن . آخه من تحبص الدعا که آبرو ندارم . خدا امام رضا که رد نمی کنه ، السلام علیک یا امام الرئوف!
خدایا کم آوردم ، خودت کمکم کن .
یا علی 135
