اهل درد

 سلام.

شهادت را نه در جنگ، که در مبارزه می دهند.
ما هنوز شهادتی بی درد می طلبیم!
غافل از این که شهادت را جز به اهل درد نمی دهند.

یاعلی 135

انی احبک!

سلام.

وَ إِنْ أَدْخَلْتَنِی النَّارَ أَعْلَمْتُ أَهْلَهَا أَنِّی أُحِبُّکَ*

اگر مرا به آتش اندازی ، به دوزخیان گویم که "منم دوستدار تو ".

چه مفهوم و معنایی داره ،چه بار معنایی دارده ، به آدم حال میده ، چی می گه:

خداجون اگر به واسطه گناهانم ، به واسطه تبعیت از هوای نفسم ، انداختیم تو جهنم ، پرتم کردی تو آتیش ، خیلی لاتی ، با گندگی ، با اعتماد به نفس کامل ، وایمیستم ، میرم رو یه بلندی ، جلوی چشم همه اهل جهنم ، داد می زنم ، فریاد می زنم ، می گم خداجون ، ربم ، ای همه کسم ،"دوسسسستتتت دارم ."

یعنی میشه به این سطح از یقین برسم ؟ خدا داند .

* فرازی از مناجات شعبانیه

یاعلی 135

کم آوردن!

سلام.

نمی دونم تاحالا تو شرایطی قرار گرفتین که از همه چیز ، از همه کس ، حتی از خودتون ناامید شده باشین ؟

خوب ، من الان دقیقا تو این شرایطم .

در این حالت ، دوتا  عکس العمل متصوره :

1- در حالت مذموم ، به دنده ی ناشکری می افته . در این صورت ، از هر کاری فروگزار نمی کنه ، به در و دیوار فحش می ده ، اونقدر ناشکری خدا رو انجام می ده تا به اضمحلال می رسه . یعنی خدا رو که ناسپاسی کرد ، خدا هم یه حال اساسی بهش می ده ، یا اینکه میفهمه که داره کج میره یا اینکه در جهالت می مونه و تهش رو خدا می دونه .

2- در حالت مقبول ، شکر وضعیت موجود رو می کنه ، می گن پس از ناامیدیه که روزنه گشایش و فرج نمایان می شه . در این حالت چندین حالت آدم رو ثابت قدم می کنه ، مثل نماز شکر ، زیارت ائمه ، نذر ، وضو و دو رکعت نماز باحال و ... . در این مرحله شکر دیگری برای آدم واجب میشه که اون "خدایا شکرت که شکرت "هست . یعنی خدایا شکرت که آدم رو از راه اول دور کردی و بهم فهموندی که که باید در بدترین شرایط هم شکر کنم .

منم این وسطام ، میخوام راه دوم رو انتخاب کنم ، یه کارایی کردم ولی چکنم که ضعیفم . خود خدا باید کمک کنه . حالا واقعا کس دیگه ای غیر خدا هم هست که بشه بهش اعتماد کرد ؟ ، بشه ازش انتظار داشت که پشتیبانیت کنه ؟ ، اصلا به غیر از خدا چه کسی توانمنده ؟

من به این یقین رسیدم که فقط خداست که تکیه گاهه . بقیه اصلا قابل قیاس با خدا نیستن . خدا میخواد که از بقیه ببری ، می خواد که بری تو دامنش ، بعدش اینقد حال پخش می کنه که حد نداره ، هواتو داره ، دستتو می گیره . البته اگه واقعا آدم خودشو بندازه تو دامن خدا ،

خدایا شکرت که شکرت ، شکرت که توی دامنتم ، همه ی این رازهای مگو ، همه ی این سختی ها می ارزه به اینکه به تو نزدیک شم ، می ارزده که تو فقط پشتیبانم باشی ،

البته تو این راه ائمه کمک رسانن . آخه من تحبص الدعا که آبرو ندارم . خدا امام رضا که رد نمی کنه ، السلام علیک یا امام الرئوف!

خدایا کم آوردم ، خودت کمکم کن .

یا علی 135

راز از خود بریدن ها 4 - علت عزت

سلام.

کسى که عزت می‌‏خواهد، پس عزت، همه از آنِ خداست.

• خیلی از کارهای روزانه ما، تلاش‌های ما توی زندگی، از سرِ آن است که دوست داریم عزیز بشویم. به آبرو و اعتباری برسیم. توی چشمِ خلایق کم و پست و حقیر جلوه نکنیم. درس می‌خوانیم، کار می‌کنیم، پول درمی‌آوریم، لباسِ خوب می‌پوشیم، خانه‌ی خوب، ماشینِ خوب، شغل خوب، همسر و بچه‌های خوب... دوست داریم بقیه هم ببینند و به ما به دیده‌ی تحسین نگاه کنند. به هر دری می‌زنیم و هر تلاشی می‌کنیم تا سرِمان را بالا بگیریم میان خلق خدا. بعد این وسط، اگر لطمه‌ای بخورد به این داشته‌هایمان، دیگر انگار همه‌ی آن عزت و آبرویمان را باخته‌ایم.

• بعضی‌ها اما عزت و اعتبارشان را از پول و خانه و ماشین و مدرک نمی‌آورند. هیچ‌کدام از این‌ها را هم ندارند اما توی چشم خلایق عزیزند، معتبرند. قرآن یادِمان می‌آورد که اگر دوست داریم عزیز باشیم، باید به منبعِ واقعی‌اش مراجعه کنیم. به کسی که همه‌ی عزّت، مالِ اوست. به کسی که عزیز شدن و ذلیل‌شدن در دست اوست.

• بعضی‌ها اعتبار و آبرویشان خداست، عزیزشدن‌شان مالِ آن است که به خدا وصل‌اند. تویِ دل مردم محترم و دوست‌داشتنی‌اند بی‌آن‌که داشته‌ی دنیاییِ ویژه‌ای داشته باشند. خدایی که وعده داده اگر حسابِ خودتان با من را صاف کنید، رابطه‌تان را با من اصلاح کنید، من خودم تضمین می‌کنم که رابطه‌ی شما را با مردم اصلاح ‌کنم، درست ‌کنم.^*  حتی بالاتر از این؛ توی قرآنش وعده داده که محبتّ اهل ایمان و عمل را توی دل‌ها می‌اندازد. (مریم/69) آن‌ها را پیشِ مردم عزیز و دوست‌داشتنی می‌کند. خدایی که بلد است توی قلب‌ها نفوذ کند، خدایی که بلد است ذهنیت‌ها را، محبت‌ها را، علاقه‌ها را تدبیر کند، مدیریت ‌کند.


بسمِ الله الرّحمنِ الرّحیم
مَنْ کانَ یُریدُ الْعِزَّةَ فَلِلَّهِ الْعِزَّةُ جَمیعاً

 

 *مضمون فرمایشی از پیامبر اسلام (ص)- بحارالانوار/ ج 71/ ص 366

یاعلی 135